Door Peru
Blijf op de hoogte en volg Christ
27 Mei 2014 | Ecuador, Quito
Een kras op je motor is een kras op je ziel en vooral op je ego
Ik zit bij een BMW dealer in Lima. Ik heb nog al wat schade aan mijn motor. Die is ontstaan na een aanrijding ergens in een stadje in Ecuador een paar dagen geleden. Terwijl ik haar passeer zie ik dat ze het stuur naar links draait. Gas geven helpt niet besef ik meteen. En dus ga ik voor de tweede keer deze reis tegen het asfalt. Ik draag vanwege de broeierige warmte geen motorjack. Mijn linkerarm schuurt over het asfalt. Als ik stillig begint iedereen aan me te trekken. Ik vloek want ik wil even voelen of alles is zoals het was. Van mijn elleboog en onderarm is het vel weg. Zij is ook weg. In de consternatie is ze snel doorgereden. De rechterkoffer ligt verwrongen op de weg. Wat er in zat ligt her en der verspreid. Het massaal toegestroomde publiek vindt het prachtig. Ze zijn erg behulpzaam. Onder leiding van Evert zetten ze de motor recht en verzamelen mijn spullen. Ik verbind mijn arm provisorisch, zet de motor aan de kant en laad koffer en inhoud in een achterop komende auto van een andere Trophyrijder. Daarna laat ik de arm verbinden in het plaatselijke hospitaaltje. Daar wordt op hetzelfde moment een hele schoolklas ingeënt. Als twee, drie kinderen gaan huilen valt de rest op z’n Zuid-Amerikaans in. Ik krijg wat pijnstillers en ontstekingsremmers mee.
Het rijden met de ontvelde arm gaat de volgende dag gelukkig goed. De nacht hebben we niet op de camping doorgebracht maar in een duur resort in Huanchaco. En dat was een goede keuze. Fris gewassen en uitslapen beginnen we aan de volgende etappe. De koffer met inhoud heb ik nog niet terug dus er is sprake van onbalans onderweg. Maar dat wordt gecompenseerd door een stevige wind van zee. De hele weg richting Lima voert door de woestijn. Zo groen en vruchtbaar als Colombia en Ecuador zijn, zo kaal is Peru. De kuststrook heeft veel weg van een maanlandschap. De wegen zijn tientallenkilometers kaarsrecht, dan een licht knikje naar links of rechts, alsof er iets gecorrigeerd moet worden en dan weer gewoon rechtdoor. En steeds dicht bij de zee. De prachtige witte stranden onderweg zijn volgebouwd met reusachtige kippenverblijven. Er moeten miljoenen en miljoenen kippen huizen. De stank is verschrikkelijk evenals de vliegen, zo’n duizend per kip.
Af toe kom je door stadjes vol knetterende hakkietakkiebakkies. Zo’n bakkie bestaat uit de voorkant van een bromfiets met daaraan vastgelast de achterkant van een tuktuk. Ze staan op ijle bandjes, zijn overkapt met gekleurde zeiltjes vol reclame en achterop zit een rekje voor boodschappen, melkbussen of een geit. Sommige hebben gedurfde, kekke spatbordjes. Ben je de stad door dan kom je langs de plaatselijk vuilnisbelt. Alle afval en puin wordt op keurige hoopjes langs de weg gestort tot ver buiten de stad. Is de stad wat groter dan wordt de vuilstrook gewoon wat breder. Dat hebben ze afgekeken van ons Nederlanders. Wij hebben er inmiddels na jaren een berg zand overheen gegooid en dan heb je zomaar een golfcourse, een recreatiegebieds of een skipiste.
De overnachting is gepland op een camping twintig kilometer voor Huaura. En wat denk je….tussen de kippenhokken. We verkiezen een hotelletje in de Huaura, net als de meeste anderen blijkt later. Tien euro. Met ontbijt.
Vanmorgen zijn we eerst naar het plaatselijke ziekenhuis gereden om de wond opnieuw te laten verbinden en daarna op weg naar de BMW dealer in Lima.
Ik zit bij een BMW dealer in Lima. Ik heb nog al wat schade aan mijn motor. Die is ontstaan na een aanrijding ergens in een stadje in Ecuador een paar dagen geleden. Terwijl ik haar passeer zie ik dat ze het stuur naar links draait. Gas geven helpt niet besef ik meteen. En dus ga ik voor de tweede keer deze reis tegen het asfalt. Ik draag vanwege de broeierige warmte geen motorjack. Mijn linkerarm schuurt over het asfalt. Als ik stillig begint iedereen aan me te trekken. Ik vloek want ik wil even voelen of alles is zoals het was. Van mijn elleboog en onderarm is het vel weg. Zij is ook weg. In de consternatie is ze snel doorgereden. De rechterkoffer ligt verwrongen op de weg. Wat er in zat ligt her en der verspreid. Het massaal toegestroomde publiek vindt het prachtig. Ze zijn erg behulpzaam. Onder leiding van Evert zetten ze de motor recht en verzamelen mijn spullen. Ik verbind mijn arm provisorisch, zet de motor aan de kant en laad koffer en inhoud in een achterop komende auto van een andere Trophyrijder. Daarna laat ik de arm verbinden in het plaatselijke hospitaaltje. Daar wordt op hetzelfde moment een hele schoolklas ingeënt. Als twee, drie kinderen gaan huilen valt de rest op z’n Zuid-Amerikaans in. Ik krijg wat pijnstillers en ontstekingsremmers mee.
Het rijden met de ontvelde arm gaat de volgende dag gelukkig goed. De nacht hebben we niet op de camping doorgebracht maar in een duur resort in Huanchaco. En dat was een goede keuze. Fris gewassen en uitslapen beginnen we aan de volgende etappe. De koffer met inhoud heb ik nog niet terug dus er is sprake van onbalans onderweg. Maar dat wordt gecompenseerd door een stevige wind van zee. De hele weg richting Lima voert door de woestijn. Zo groen en vruchtbaar als Colombia en Ecuador zijn, zo kaal is Peru. De kuststrook heeft veel weg van een maanlandschap. De wegen zijn tientallenkilometers kaarsrecht, dan een licht knikje naar links of rechts, alsof er iets gecorrigeerd moet worden en dan weer gewoon rechtdoor. En steeds dicht bij de zee. De prachtige witte stranden onderweg zijn volgebouwd met reusachtige kippenverblijven. Er moeten miljoenen en miljoenen kippen huizen. De stank is verschrikkelijk evenals de vliegen, zo’n duizend per kip.
Af toe kom je door stadjes vol knetterende hakkietakkiebakkies. Zo’n bakkie bestaat uit de voorkant van een bromfiets met daaraan vastgelast de achterkant van een tuktuk. Ze staan op ijle bandjes, zijn overkapt met gekleurde zeiltjes vol reclame en achterop zit een rekje voor boodschappen, melkbussen of een geit. Sommige hebben gedurfde, kekke spatbordjes. Ben je de stad door dan kom je langs de plaatselijk vuilnisbelt. Alle afval en puin wordt op keurige hoopjes langs de weg gestort tot ver buiten de stad. Is de stad wat groter dan wordt de vuilstrook gewoon wat breder. Dat hebben ze afgekeken van ons Nederlanders. Wij hebben er inmiddels na jaren een berg zand overheen gegooid en dan heb je zomaar een golfcourse, een recreatiegebieds of een skipiste.
De overnachting is gepland op een camping twintig kilometer voor Huaura. En wat denk je….tussen de kippenhokken. We verkiezen een hotelletje in de Huaura, net als de meeste anderen blijkt later. Tien euro. Met ontbijt.
Vanmorgen zijn we eerst naar het plaatselijke ziekenhuis gereden om de wond opnieuw te laten verbinden en daarna op weg naar de BMW dealer in Lima.
-
27 Mei 2014 - 16:47
Renee Van Liempd:
Hai papa. Super om zo op de hoogte te blijven. Ik verwacht nog steeds uit elk land een souvenier ;)
Dikke kus -
27 Mei 2014 - 16:47
Renee Van Liempd:
Hai papa. Super om zo op de hoogte te blijven. Ik verwacht nog steeds uit elk land een souvenier ;)
Dikke kus -
27 Mei 2014 - 17:52
Annelies:
Gossie Christ. Gekker moet het niet worden. Het moet vooral leuk zijn toch. Hopelijk is er vanaf nu alleen maar moois, leuks en aardigs te verwachten. De mannen in het Oostblok hebben na Slovenië nu Kroatië aangedaan en gaan morgen richting Bosnië-Herzegovina. Namens hen gegroet. -
27 Mei 2014 - 19:18
Henny Heijnen:
Christ, beterschap met je arm en laat je niet meer omver rijden. Nice trip! -
27 Mei 2014 - 19:51
René:
Gelukkig heb je nog een minder gebruikte motorjas om aan te trekken. Rij je dan ook in korte broek met dat warme weer:)
Beterschap met je arm en zoals altijd zul je wel snel genezen.
Veel plezier en ride on.
(We zijn toch maar stiekum jaloers op je, behalve op je arm dan) -
28 Mei 2014 - 00:04
Lia Stok :
Jeetje Christ, dat heb jij weer :). Sterkte!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
