Bij Nazca linksaf.

Vandaag staat de lange rit door de Andes naar de stad Abancay op het programma. Deze plaats ligt op een hoogte van2500 meter. De eerste kilometers gaan nog door de woestijn maar bij Nasca, bekend van de Nasca Lines, gaat het links af en vrijwel meteen stijl omhoog . We stijgen in een paar uur van een paar honderd meter tot ruim boven de 4000 meter. En dan is er nog 400 kilometer te gaan tot de aankomstplaats. Zeker 100 kilometer komen we niet onder de 4000 metergrens. En mens en sommige machines kunnen daar behoorlijk last van hebben. Bij een mens uit zich dat in de vorm van kortademigheid, hoofdpijn, misselijkheid, braken maar er kan soms ook sprake zijn van overmoed, euforie. Machines gaan niet uit hun dak maar stotteren omdat er wat mis is met het brandstofmengsel. Te weinig zuurstof dus teveel benzine en hopla, de motor verzuipt.
Alles is hier een maatje groter dan in het Europese hooggebergte. De bergen zijn hoger, de haarspeldbochten ontelbaar en de afstanden tussen de woonkernen aanzienlijk groter. De wegen zijn voortreffelijk en het uitzicht is adembenemend. Achter iedere bocht, en daar hebben we er die dag duizenden van, ligt wel een fotomoment.
De motor van mijn reisgenoot Evert heeft erg veel last van genoemde hoogteziekte. Hij stottert en is niet vooruit te branden. Boven de 4000 meter gaat het niet harder dan 30/40 kilometer en hij heeft fingerspitzengefühl nodig om de zaak aan de praat te houden. Om toch een beetje mijn ding te kunnen doe,n rij ik vooruit en wacht hem op. Bergaf gaat het beter. Daar zorgen natuurkundige wetten voor. Beneden loopt de motor beter maar de achterstand op het schema is zo groot dat we opnieuw in het donker belanden. Overnachtingsplekken zijn er niet dus zoeken we weer een auto op.
Dit maal een exemplaar van de Peruaanse Brinks. Deze geldwagen brengt ons helemaal tot in Abancay. Na 13 uur rijden en een hap bij de Chinees gaat het lichtje uit.