Saimapatha

Ziekten en vermoeidheid hebben al eerder toegeslagen. De reis heeft zijn tol geëist en gekregen. Vanuit La Paz rijden we naar Oruro. En daar valt de groep in stukken uit elkaar. Twee motorrijders, waaronder Jan Wouda, 71 jaar, besluiten door te rammen naar Brazilië. Anderen gaan verder naar het zuiden, naar Salar Uyuni om daar de zoutvlakte over te steken. Een derde groep wil in één dag een dubbele etappe naar Uruni rijden om zo extra rustdagen in te bouwen. Van die rust komt niets. Ze komen ’n dag en ‘n nacht uur in een wegblokkade vast te zitten. De lokale bevolking verzet tegen hervormingen waardoor ze politieke macht in moeten leveren en gaan gewoon massaal op de weg zitten. Het moet een ellendige dag en nacht zijn geweest. Voor beide partijen.
Belangrijk is vooraf goed te luisteren naar wat de lokale bevolking vindt. Zij zijn goed op de hoogte welke wegen wel of niet toegankelijk zijn en hoe de condities van die wegen zijn.
Wij kiezen voor een noordelijke route naar Samaipata met iets mindere stukken maar volgens onze plaatselijk adviseurs heel goed te doen. We hebben overnacht in Cochabamba een buitengewoon prettige, moderne stad. Volop pinautomaten, restaurants, wandelboulevards en……..gedisciplineerde verkeersdeelnemers. Om de laatste ziektekiemen de das om te doen kiezen Evert Konink en ik voor een authentiek Mexicaans restaurant. Echt authentiek en voor een wereldprijs van 5€. Je betaalt bij het Kruidvat meer voor een doosje Norit.
Na 150 kilometers besluiten we even te stoppen. Koffie en een broodje. Het traject is schitterend. De zijspan van Frank Tofield, de arts, ging voorop. Hij rijdt op een soort monocock die in de verte wat weg heeft van het racemonster waarop Egbert Stroyer en Ralf Schnieders jaren geleden overwinningen aaneen regen in Grand Prix zijspanraces. Ongelooflijk hoe hij dat ding met zijn bakkenist Bernie door de bochten knalt. En over goed asfalt met mooie, lange bochten, berg op, berg af en……we komen geen sterveling tegen. Na de koffie natuurlijk de verassing. `Dat is de reden waarom we geen hond tegenkwamen.` Dirt road. Honderdvijftig kilometer lang gravel, zand en modderbanken. Je begint aarzelend. `Shit, wat spoort die motor. Dat moet toch niet kunnen met die banden en die vering.` Als het bergaf plotseling wat beter gaat kom ik er achter dat meer snelheid de motor juist stabieler maakt. En dan ramt ie door alle grindophopingen en in modderbakken gaat ie daar waar ik wil. Als je maar gas geeft. Na 150 kilometer is het welletjes. Onderweg troffen we in een bocht een van de rijders al aan met kop en motor hangend boven de afgrond. `Ik wilde gewoon even stoppen om op jullie te wachten.` We hebben ze beiden overeind geholpen. Het gekozen hotelletje was een juweeltje met een prachtige patio vol bloemen, granaatappelbomen en wonderlijk blauwe vogeltjes met rode snaveltjes en papagaaien. Het hotel zit gelijk helemaal vol en aan het eind van de avond is alles uitverkocht. Bij vertrek de volgende ochtend gooit de eigenaresse met Zuid Amerikaans gevoel voor drama woedend de poort dicht. Er moet nog één ontbijt betaald worden. € 1,50. De laatste 100 kilometer gaan tot onze verrassing weer over asfalt.