Geitenpaden

Vandaag een makkie naar Ollantaytambo in de buurt van Cusco. Iets meer dan 100 kilometer. Daar worden de voertuigen geparkeerd bij een lodge en gaat iedereen met het boemeltje richting Manchu Picchu. Behalve ik. Ik blijf lekker in de buurt van de lodge. Ik heb al genoeg van die puinhopen gezien. Bovendien is mijn knie die op 14 juli vervangen wordt door een metalen exemplaar, niet echt in de juiste conditie voor klimpartijen. De eerste kilometers gaan weer omhoog. Het is steeds wachten op Evert die met zijn motor weer in de problemen zit. Dan komen we plots een paar uur vast te zitten in een roadblock. Er wordt met buldozers gewerkt aan de weg. Kan Evert mooi bijsluiten. Dan het bericht dat zijn motor stilgevallen is en niet meer wil starten. Gelukkig zit de technische ploeg ergens achter hem dus die vegen hem wel op.
Dan is er 10 kilometer voor het einde weer een wegafsluiting en die gaat ons heugen. Ik ben net aangesloten bij twee anderen, Gijs en Tanita. We besluiten onder aanvoering van een local op een brommertje de binnenwegen op te zoeken. Binnenwegen? Geitenpaden zijn het met diepe sporen van vette klei, zo hard als beton. Het gaat stijl omhoog en omlaag. Door weilanden en sloten, zeker 5 kilometer lang. Tanita, een Friezin met misschien wel de beste bochten- en inhaaltechniek van de hele groep, gaat drie keer onderuit. Vaak denk ik: ”Op hoop van zegen en god zegene de greep.” En zegen was er want ik doorsta ik alle ellende. Ook mijn grove bandenprofiel bewijst bijzonder goede diensten.
Terwijl ik dit noteer heb ik het rijk alleen hier.Iedereen is in Manchu Picchu. Lekker lang geslapen en mijn zaakjes lekker weer op orde gebracht. Straks de was ophalen. Ik ben weer het mannetje.