Wachten in Cartagena
Blijf op de hoogte en volg Christ
15 Mei 2014 | Colombia, Cartagena
Vandaag, 14 mei, ga ik na 7 kilometer al tegen de vlakte.
Het is negen uur maar al snoeiheet. Dertig plus.
Samen met twee auto’s en een collega motorrijder heb ik ervoor gekozen een dag eerder te vertrekken dan gepland. We delen de lange, voor morgen geplande rit gewoon in tweeën.
Kunnen we alvast wennen aan te verwachten Zuid-Amerikaanse toestanden.
Alleen nog even snel een verplichte WA-verzekering afsluiten in een kantoor ergens in Cartagena. Die polis kost omgerekend € 40, je heb er niks aan maar je hebt wel een mooi en officieel uitziend document. En dat mag wat kosten toch?
Dat afsluiten doe Ik samen met mijn reisgenoten voor vandaag en anderen die pas morgen vertrekken maar al het gedoe rond het verkrijgen van zo’n verzekering alvast achter de rug willen hebben. Zij gaan in een taxi naar de stad. Bij aankomst gooit de taxichauffeur klantvriendelijk de rechterportier open voor zijn klanten, alleen; daar sta ik met mijn motor…… of beter stond ik.
Het afsluiten van de verzekeringen gaat ondanks assistentie van onze Colombiaanse begeleider uiterst moeizaam. Na twee uur hebben pas twee personen een verzekering af kunnen sluiten.
En dan gaat in het kantoor mijn motormaatje voor die dag, bevangen door de hitte, vol onderuit.
We lappen hem natuurlijk op maar van motorrijden komt vandaag niks meer.
We gaan met z’n tweeën terug naar het appartementencomplex.
De karavaanarts komt even poolshoogte nemen.
De twee auto’s maken de rit op het moment dat ik dit schrijf wel. Als ze tenminste een WA-verzekering af hebben kunnen sluiten.
Gisteren, 13 mei hebben we de voertuigen de haven uit weten te krijgen. Om tien uur in de ochtend stonden we paraat, twaalf uur later reden we triomfantelijk de parkeergarage van het complex binnen. Wachten, wachten, wachten, wachten . Maar eerlijk, als er dan wat gebeurt, gebeurt het ook goed. En hij heeft me gemist, hij start meteen.
Tot slot; het is denk ik leuk medereizigers aan jullie voor te stellen. Dan krijgt zo’n tocht wat meer een gezicht.
Vandaag Alex en Dick. Beiden 65+. Dick uit Schipluiden en Alex uit het Gooi, uit Laren in Noord Holland. Hij vindt het belangrijk dat laatste steeds te vermelden. Waarom weet ik niet
Ze rijden in een Toyota Landcruiser. Alles erop en erin. Ook een koelkast. Vol. Net als Dick. Dick is een goed gevulde levensgenieter. Ik verdenk hem ervan iedere morgen twee Bourgondische pilletjes tot zich te nemen; een voor de cholesterol en een voor de bloeddruk. Dick is altijd vrolijk en
en hij roept voortdurend: “Wat een belevenis, wat een belevenis jongens”.
Alex is heel anders. Hij is de tegenpool van Dick. Hij spreekt Spaans en is een beetje een mopperaar. Dat is vaak gepeeld. Op die manier ontstaan voortdurend een-tweetjes waarbij beiden om beurten de bal inkoppen.
Om een uur of tien ‘s-ochtends doen ze een koffietje en om een twaalf een kreeftje van zo’n 450 gram die ze begieten met een fles droge, Zuid Amerikaanse wijn .
Dick importeert haar, haarextensions heet dat en heeft een huis in Frankrijk waar hij driemaal per jaar vertoeft. Alex heeft zijn onderdakjes in Spanje en Frankrijk recentelijk verkocht en domicilie gekozen in Zwitserland. Ze zijn een ideaal paar voor een balkonscène in de Muppetshow.
Zojuist een bericht op WhatsApp:
Alex en Dick. Zou het kunnen dat jullie behalve de zonnebril en twee paar schoenen ook een gestreepte handdoek vergeten zijn?
Het is negen uur maar al snoeiheet. Dertig plus.
Samen met twee auto’s en een collega motorrijder heb ik ervoor gekozen een dag eerder te vertrekken dan gepland. We delen de lange, voor morgen geplande rit gewoon in tweeën.
Kunnen we alvast wennen aan te verwachten Zuid-Amerikaanse toestanden.
Alleen nog even snel een verplichte WA-verzekering afsluiten in een kantoor ergens in Cartagena. Die polis kost omgerekend € 40, je heb er niks aan maar je hebt wel een mooi en officieel uitziend document. En dat mag wat kosten toch?
Dat afsluiten doe Ik samen met mijn reisgenoten voor vandaag en anderen die pas morgen vertrekken maar al het gedoe rond het verkrijgen van zo’n verzekering alvast achter de rug willen hebben. Zij gaan in een taxi naar de stad. Bij aankomst gooit de taxichauffeur klantvriendelijk de rechterportier open voor zijn klanten, alleen; daar sta ik met mijn motor…… of beter stond ik.
Het afsluiten van de verzekeringen gaat ondanks assistentie van onze Colombiaanse begeleider uiterst moeizaam. Na twee uur hebben pas twee personen een verzekering af kunnen sluiten.
En dan gaat in het kantoor mijn motormaatje voor die dag, bevangen door de hitte, vol onderuit.
We lappen hem natuurlijk op maar van motorrijden komt vandaag niks meer.
We gaan met z’n tweeën terug naar het appartementencomplex.
De karavaanarts komt even poolshoogte nemen.
De twee auto’s maken de rit op het moment dat ik dit schrijf wel. Als ze tenminste een WA-verzekering af hebben kunnen sluiten.
Gisteren, 13 mei hebben we de voertuigen de haven uit weten te krijgen. Om tien uur in de ochtend stonden we paraat, twaalf uur later reden we triomfantelijk de parkeergarage van het complex binnen. Wachten, wachten, wachten, wachten . Maar eerlijk, als er dan wat gebeurt, gebeurt het ook goed. En hij heeft me gemist, hij start meteen.
Tot slot; het is denk ik leuk medereizigers aan jullie voor te stellen. Dan krijgt zo’n tocht wat meer een gezicht.
Vandaag Alex en Dick. Beiden 65+. Dick uit Schipluiden en Alex uit het Gooi, uit Laren in Noord Holland. Hij vindt het belangrijk dat laatste steeds te vermelden. Waarom weet ik niet
Ze rijden in een Toyota Landcruiser. Alles erop en erin. Ook een koelkast. Vol. Net als Dick. Dick is een goed gevulde levensgenieter. Ik verdenk hem ervan iedere morgen twee Bourgondische pilletjes tot zich te nemen; een voor de cholesterol en een voor de bloeddruk. Dick is altijd vrolijk en
en hij roept voortdurend: “Wat een belevenis, wat een belevenis jongens”.
Alex is heel anders. Hij is de tegenpool van Dick. Hij spreekt Spaans en is een beetje een mopperaar. Dat is vaak gepeeld. Op die manier ontstaan voortdurend een-tweetjes waarbij beiden om beurten de bal inkoppen.
Om een uur of tien ‘s-ochtends doen ze een koffietje en om een twaalf een kreeftje van zo’n 450 gram die ze begieten met een fles droge, Zuid Amerikaanse wijn .
Dick importeert haar, haarextensions heet dat en heeft een huis in Frankrijk waar hij driemaal per jaar vertoeft. Alex heeft zijn onderdakjes in Spanje en Frankrijk recentelijk verkocht en domicilie gekozen in Zwitserland. Ze zijn een ideaal paar voor een balkonscène in de Muppetshow.
Zojuist een bericht op WhatsApp:
Alex en Dick. Zou het kunnen dat jullie behalve de zonnebril en twee paar schoenen ook een gestreepte handdoek vergeten zijn?
-
15 Mei 2014 - 00:52
Hoi Christ:
Pas net onderweg en al zoveel beleefd. Ik wacht vol spanning op je volgende berichten. Met je reisgenoten erbij lijkt het me niet dat je je zult vervelen. Tot de volgende keer en let op portieren van auto,s! Met zo,n start moet het wel een spannend avontuur worden.
Groet Marie-Louise -
15 Mei 2014 - 10:25
René:
Observeren blijft leuk. Ik ben benieuwd naar jouw motormaatjes want de auto's zul je niet volgen. Of rij je toch maar in een karavaan voor alle zekerheid? -
15 Mei 2014 - 19:24
Annelies:
In elk geval afwisselend tot nu. Ga ervan uit dat je geen fysieke en/of materiële schade hebt opgelopen met je val. Je avontuur is begonnen. Ben benieuwd naar je foto's.
-
19 Mei 2014 - 10:01
Ruud Buijsse:
Dag Christ,
Het is ontzettend leuk om je reisverslagen te ontvangen.
Ik wens je een voorspoedige voortzetting van je trip
en nog meer van je reis te horen .
gr ruud buijsse
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
